Wpływ powiedzenia Oscara Wilde’a „ZNACZENIE BYCIA POWAŻNYM”

Wpływ powiedzenia Oscara Wilde’a „ZNACZENIE BYCIA POWAŻNYM”: Wykonanie „ZNACZENIE BYCIA POWAŻNYM” Oscara Wilde’a, które nie ufa oryginałowi, osłabia komedię. Znana z pracy nad reżyserią słynnych adaptacji komedii farsowych Sarah Giles potyka się w swoim najnowszym projekcie, maskując błędy w dialogach sztuczkami.

Od czasu debiutu w Walentynki 1895 w St. James Theatre w Londynie, THE IMPORTANCE OF BEING EARNEST doczekało się kilku produkcji scenicznych, adaptacji „zrealizowanych dla telewizji”, słuchowisk radiowych i co najmniej trzech adaptacji filmowych.

W rezultacie wielu widzów zna już absurdalną historię Wilde’a o dwóch kawalerach, którzy padli ofiarą wymyślania fikcyjnych tożsamości, aby uchylić się od zobowiązań społecznych i pozyskać sobie dwie młode kobiety, których bardziej pociąga imię konkurenta niż własne ja. Przyzwyczajona publiczność potrzebuje, aby dzieło pojawiło się w idealnym momencie, aby zachować efekt.

Jakie inne imię byłoby równie odpowiednie dla powagi?

Mimo to Gwendolen Fairfax (Megan Wilding) i Cecily Cardew (Melissa Kahraman), dwie niegodne zaufania panienki występujące w centrum „błahej komedii dla poważnych ludzi” Oscara Wilde’a, zdają się myśleć inaczej. Oprócz nich w tym wyrafinowanym świecie herbatek i ukrytych tożsamości są jeszcze inne bzdurne miłości.

Łatwo zauważyć, że John Worthing (Brian McClelland) i Algernon Moncrieff (Charles Wu) są równie materialistami i egocentrykami. Najlepiej to ująć, używając portretu Lady Bracknell autorstwa Helen Thomson: „Żyjemy, z przykrością stwierdzam, w epoce powierzchni”. Kto w ogóle potrzebuje jakichkolwiek zastrzeżeń moralnych, jeśli ma się odpowiednie imię i wygląd?

W swoich satyrycznych karykaturach z początku XIX wieku James Gillray satyryzował klasę wyższą, pokazując je z wystającymi brzuchami, krzykliwymi strojami i rysami wykrzywionymi w ptasie kończyny. Czerpiąc przykład z poradnika Gillary’ego, reżyserka Sarah Giles podkreśla humor i mądrość ostatniej i najbardziej znanej komedii Wilde’a. Pod koniec tego stulecia Wilde użył słowa pisanego, aby opublikować własne zjadliwe potępienie szlachty.

Fascynujący oszust:

„Torebka” jest centralnym obiektem sztuki Wilde’a. Komedie obyczajowe, od Szkoły skandalu Sheridana po wcześniejszą sztukę Wilde’a Kobieta bez znaczenia, zawsze kręciły się wokół tajemnic. Ujawnienie faktów potwierdziło kodeksy moralne społeczeństwa. W Szkole skandalu pojawia się także cudzołożna kobieta, choć przez większą część przedstawienia jest ona ukryta za ekranem. Wszyscy zaangażowani biorą na siebie odpowiedzialność i przepraszają po ujawnieniu jej sekretu.

Sposób, w jaki Wilde bierze tę dobrze znaną komiksową strukturę i wywraca ją do góry nogami, czyni go tak genialnym. Zamiast grzechu mamy zagubiony bagaż i chwilową wpadkę z nianią. Patrząc wstecz, Wilde krytykuje zwyczaje, które ukształtowały jego cywilizację, za hipokryzję. Robinson zauważyła, że ubieranie się jak wiktoriańska dama stanowi szczególne wyzwanie.

Ona jest kobietą wiktoriańską, a ja mam czarne, queerowe ciało z XXI wieku. Próba postawienia się na jej miejscu jest trochę myląca. Rosnące bóle istnieją” – przyznała Robinson. „Jednym ze sposobów, w jakie identyfikuję się z Lady Bracknell, jest codzienne wyrażanie kobiecości. Ponieważ używam go do łączenia pojęć, nie jest to zbyt trudne, ale wyzwaniem w graniu kobiety z epoki wiktoriańskiej jest to, że muszę ciągle przypominać sobie, że jestem prawdziwa.

McArthur widzi podobieństwa między teraźniejszością a okresem Wilde’a:

Myślę, że Oscar Wilde chciał uchwycić kulturę wiktoriańską. Nie różni się to zbytnio od naszej obecnej kultury, chociaż możemy spojrzeć wstecz i powiedzieć: „Zobacz, jacy głupi byli ci ludzie” i że z pewnością mamy to już za sobą.

w środku romantycznych zalotów. Wszyscy mamy swoje alter ego, które adoptujemy, aby wywrzeć pozytywne wrażenie na innych ludziach – wyjaśnił. Tak, delektuj się ostrym dowcipem Oscara Wilde’a, ale nie zapominaj, że tożsamość danej osoby może się zmieniać w zależności od tego, kogo próbuje pozyskać” – dodaje autor.

Ubrania Renée Mulder z lat 80. nadały tradycyjnym wiktoriańskim stylom współczesną aktualizację. W damskiej garderobie dominują gorsety, gorsety i bufiaste rękawy, a garnitur Algernona – przypominający coś z śmiesznych kolekcji francuskich domów mody z wybiegów – podkreśla jego reputację leniwego kawalera.

Bardziej ponury strój Worthinga zachowuje przyciągającą wzrok kolorystykę, jednocześnie komunikując swój status bardziej dojrzałego dorosłego.