Ryszard Molski Telewizja

Ryszard Molski Telewizja: Historia Ryszarda Molskiego i jego zakazu telewizyjnego wobec słynnej polskiej aktorki i piosenkarki Kaliny Jędrusik to opowieść, która splata prawdę z fikcją, tworząc narrację równie wciągającą, co złożoną. To historia, która zagłębia się w społeczne, kulturowe i osobiste bitwy, z którymi boryka się Jędrusik, kobieta znana ze swojego piękna, talentu i bezkompromisowego podejścia do swojej seksualności i niezależności.

Rok 1978 to wzruszający moment w życiu Jędrusik, co uwiecznia film dokumentalny, w którym przechodnie Warszawy dzielili się na jej temat różnymi opiniami. Od podziwu po pogardę – ich komentarze odzwierciedlały polaryzujący charakter publicznego wizerunku Jędrusika. Pomimo mieszanych recenzji opinii publicznej, pozostała postacią kultową, przez wielu kochaną za śmiałość, a przez niektórych znienawidzoną z tego samego powodu.

Film Katarzyny Klimkiewicz „Bo jest we mnie seks” to świadectwo trwałej spuścizny Jędrusik, skierowane do tych, którzy celebrują jej życie i twórczość. Film nie ma być obszerną biografią, ale raczej impresjonistycznym portretem Jędrusik, ukazującym jej ekstrawagancki i niekonwencjonalny styl życia, który wciąż fascynuje i inspiruje. Narracja zbudowana jest wokół fikcyjnej postaci Ryszarda Molskiego, nowego dyrektora programowego Telewizji Polskiej, który początkowo podziwia Jędrusik, ale później czując się przez nią odrzucony i upokorzony, zakazuje jej występu w telewizji. Zakaz ten, choć w filmie fabularyzowany, odzwierciedla rzeczywiste wydarzenia, kiedy Jędrusik stanął w obliczu tymczasowego zakazu w 1962 roku po niechlubnym występie.

Scenarzystki, Katarzyna Klimkiewicz i Patrycja Mnich, sprytnie zacierają granice między rzeczywistością a fikcją, tworząc narrację, która rezonuje z zmaganiami wielu kobiet w społeczeństwach zdominowanych przez mężczyzn. Postać Ryszarda Molskiego symbolizuje patriarchalne animozje wymierzone w Jędrusika, reprezentując szerszą społeczną próbę kontrolowania i ograniczania kobiet, które odważą się żyć na własnych warunkach.

Film zagłębia się także w życie osobiste Jędrusik, ukazując jej relacje oraz tętniącą życiem scenę artystyczną Warszawy lat 60. i 70. XX wieku. Jej mieszkanie na Mokotowie, dzielone ze Stanisławem Dygatem, staje się mikrokosmosem artystycznej bohemy epoki. Film ukazuje, jak Jędrusik radziła sobie w życiu i karierze w złożonej dynamice społecznej tamtych czasów, angażując się w sprawy pozamałżeńskie i żyjąc z niezwykłą niezależnością, która zarówno szokowała, jak i budziła podziw dla jej współczesnych.

Historia Jędrusik to nie tylko zmagania i kontrowersje, ale także jej kunszt. Film zawiera fragmenty muzyczne odrywające się od linearnej narracji, ukazujące jej piosenki i ich wpływ. Na uwagę zasługuje kreacja Jędrusika w wykonaniu Marii Dębskiej, która poprzez staranne przygotowanie i głębokie zrozumienie tej postaci oddaje istotę aktorki i piosenkarki.

„Wolę być niemoralna niż idiotycznie nieszczęśliwa” – cytat przypisywany Jędrusik w filmie oddaje jej podejście do życia. Była kobietą, która nie podporządkowała się oczekiwaniom społecznym, wybierając życie autentyczne i pełne pasji. Wydany w tym samym roku film „Bo jest we mnie seks” i towarzysząca mu biografia Uli Ryciak podkreślają znaczenie Jędrusik jako ikony kultury i symbolu kobiecej siły.

Ponieważ rok 2021 okazał się rokiem renesansu spuścizny Jędrusik, jasne jest, że jej historia, ze wszystkimi jej zawiłościami i sprzecznościami, nadal odbija się echem. Historia Ryszarda Molskiego i jego zakazu oglądania telewizji to tylko jeden rozdział w szerszej narracji o życiu Jędrusika, narracji, która wzywa do refleksji nad kwestiami płci, władzy i prawa do wyrażania siebie. Ostatecznie życie Jędrusika i historie, które się z niego wyłoniły, przypominają o nieprzemijającej sile sztuki, złożoności ludzkiego doświadczenia i nieustępliwym duchu tych, którzy mają odwagę żyć bez skrupułów.