Ryki Wolfa ożywają w Gram Studio Radia Kielce

Ryki Wolfa ożywają w Gram Studio Radia Kielce: Film Aleksandra Ścibora-Rylskiego „Wilcze Echa” będzie można oglądać w „Filmowych Piątkach” od dziś, w piątek, 28 lipca. Zamiast ogrodów radiowych, zamiast ogrodów radiowych, z tej okazji wykorzystane zostanie Studio Gram Radia Kielce. nadmierne opady.

Historyk i reżyser Konrad Cki twierdzi, że film powstał w 1968 roku w celu propagandy partii rządzącej.

Powyższe dotyczy kwestii UPA i wydarzeń, które miały miejsce w Bieszczadach podczas obrad tej grupy. Najbardziej ożywioną postawę mają milicjanci. We wstępie scharakteryzowano ich jako „szeryfów” – ludzi zdecydowanych i niezachwianych. W dalszej części filmu reżyser stwierdza, że po przeciwnej stronie stoi gang przestępców.

Serdecznie zapraszamy na nadchodzącą odsłonę „Filmowych Piątków”, której kuratorem jest Konrad Żěcki.

W niniejszym liście mam przyjemność zaprosić Państwa na nasze wieczorne spotkanie. Po niewielkiej zmianie scenerii omówimy film Piotra Kletowskiego, który większość widzów zapewne już widziała. Mimo swego przestarzałego charakteru (wyemitowano w 1968 r.) reżyser zapewnia, że film ten zachował w pewnym stopniu aktualność.

• Miejscem obrad będzie Gram Studio Radia Kielce, które rozpocznie się o godzinie 21:00. Udział bezpłatny.
• Do tej pory „Pancernik Potiomkin”, „Obywatel Kane”, „Triumf woli” i „Przepraszam, czy oni tu biją?” zostały pokazane w „Filmowych Piątkach”.

Opowieść o serii

Po zakończeniu konfliktu Bruno, najstarszy z trójki rodzeństwa, został zmuszony do podjęcia obowiązków typowo kojarzonych z dorosłością. Jego matka zmarła tragicznie, a ojciec zachorował na paraliż. W ten sposób zarządzał domem i generował dochód, grając na akordeonie w restauracjach w całym Tallinie.

Oprócz różnych obowiązków zapisał się na kursy muzyczne i pływackie. Bruno Oja zdecydował się specjalizować w treningu koszykówki ze względu na swój niezwykły wzrost, prawie dwa metry, i wrodzone zdolności sportowe.

Od tego momentu, aż do osiągnięcia dorosłości, myśl o występach nigdy nie pojawiła się w jego świadomości. Widok chorego ojca głęboko zmotywował go do kontynuowania kariery medycznej; następnie zapisał się do szkół medycznych w Tartu i Moskwie.

W połowie lat pięćdziesiątych, po przeprowadzce do Rygi i dołączeniu do małego zespołu, odkrył, że występy na scenie są jego prawdziwym powołaniem. Ukończenie szkoły aktorskiej pod koniec lat pięćdziesiątych umożliwiło mu zabezpieczenie pierwszych zleceń filmowych; zapisał się do takiej instytucji z silnej chęci kontynuowania kariery twórczej.

Bruno O’Ya, jak każdy uczciwy Estończyk, nie żywił chęci nabycia obywatelstwa sowieckiego. Autor biografii aktora stwierdza: „Paradoks polegał na tym, że sukces i sławę przyniosło mu kino radzieckie”.

Artykuł ukazał się w rosyjskim „Kommersant” po jego śmierci w 2002 roku. W tym okresie kino Związku Radzieckiego przeszło transformację, przenosząc akcent z konwencjonalnych bohaterów socrealizmu na dziarskie i męskie bałtyckie gwiazdy. Wysoki, krzepki i atrakcyjny Estończyk bez trudu wpasowuje się w nowy kanon.